Yvonne Denies (58 jaar): ‘In 1993 heb ik een auto-ongeluk gehad in Turkije. Mijn vriend en mijn moeder die we net hadden opgehaald van het vliegveld, waren op slag dood. Ik was de enige overlevende. Na het ongeluk ging ik door drie rouwprocessen heen. Ik moest afscheid van mijn moeder, van mijn vriend en van mijn goed functionerende lichaam. Mijn heupen en bekken waren verbrijzeld, ik had een klaplong en meerdere letsels. Ik kwam in de medische mallemolen terecht. Telkens moest er weer wat vervangen of gerepareerd worden. Sinds een arts – zonder overleg – de stand van mijn voet veranderde, heb ik vreselijke pijn. Ik kan inmiddels niet meer lopen en zit in een rolstoel. Suzanne heb ik leren kennen ná het ongeluk. Ze is altijd heel betrokken geweest. Als ik iets vraag, probeert ze tijd vrij te maken. Ik kan echt op haar bouwen. Toen ik tijdens corona aan mijn voet werd geopereerd in Duitsland, hebben Suzanne en haar partner, de zorg voor mijn broer voor wie ik mantelzorger was overgenomen door hem boodschappen te brengen. Je hebt mensen die er zijn in goede tijden, je hebt mensen die er zijn in slechte tijden. Susan is er in goede én slechte tijden. Daarom wil ik haar verrassen met een Rituals-pakket.’

 

Suzanne de Veer: ‘Ik leerde Yvonne kennen in de fysiotherapiepraktijk waar zij kwam voor haar revalidatie. Ik werkte daar en we maakten af en toe een praatje. Dat waren geen koetjes-en-kalfjes-gesprekken, maar gesprekken met diepgang over de impact van het ongeluk op haar leven. Toen ik daar wegging hebben we contact gehouden, en daar is een bijzondere vriendschap uit ontstaan. Yvonne is een pittige tante met veel humor en levenskracht. Ze kan haar ongezouten mening geven, maar ook dingen relativeren. Ik moet haar soms met dingen helpen, maar toch is het geen ongelijkwaardige vriendschap.

 

Met Yvonne ben ik vaak naar musicals geweest en kwam ik in het circustheater, wat nieuw was voor mij. Yvonne laat me zien welke kracht in potentie in ons zit om tegenslagen het hoofd te bieden. Niet iedereen weet die kracht aan te boren, Yvonne wel. Regelmatig besef ik me, als ik door het bos wandel, hoe heerlijk het is dat ik dit gewoon kan. Alle dingen die je als mens als vanzelfsprekend beschouwt, ga ik door het contact met Yvonne meer waarderen.’

 

Yvonne Denies schrijft over de impact van het ongeluk op haar leven en over haar ervaringen met de medische wereld. Benieuwd? Lees het hele verhaal op haar website.