“Weet je wat het is met complicaties van diabetes? Zolang het niet bij jezelf gebeurt, lijkt het zo ver weg. Tuurlijk, ik had weleens gehoord dat je neuropathie kon krijgen. En dat je gevoeliger bent voor hart- en vaatproblemen. Maar toch niet bij mij?! De realisatie dat complicaties niet louter voor oude mensen zijn, kwam toen ik een jaar of negen was. Ik was bij mijn oma op haar werk in het verpleeghuis, toen een man van een jaar of veertig binnenkwam. Zijn been was afgezet vanwege zijn diabetes. ‘Zorg goed voor jezelf meissie’, zei hij tegen me. ‘Want diabetes is een sluipmoordenaar.’ Woorden die indruk maakten. Helemaal nu ik aan levende lijve heb ervaren wat voor impact diabetes op je lichaam kan hebben. En hoe complicaties je van alle vrijheid in het leven ontnemen.”

Van ‘buikgriep’ naar sondevoeding

“Vanaf mijn zevende heb ik diabetes type 1. Om de een of andere reden zijn mijn waardes altijd vrij lastig af te stellen geweest. Maar ik kon er prima mee leven. Sportte veel, had een goede conditie en werkte met hart en ziel bij de politie. De complicaties begonnen rond 2012. Op een dag tijdens het werk merkte ik dat mijn buik begon te rommelen. Vast een buikgriepje, dacht ik nog. Maar het werden drie weken niet naar de wc kunnen en eindeloos veel pijn. Onderzoek liet zien dat de diabetes de zenuwen in mijn nieren en maag had aangetast: autonome neuropathie. Met als gevolg zware obstipatie en eindeloos veel overgeven. Hiervoor heb ik drie jaar lang aan de sondevoeding gezeten.”

Donkere periode

“Daarnaast kreeg ik ook nog eens te maken met neuropathie. Dat is een brandende en stekende pijn in benen, handen, voeten en vingers. Van een sportieve jonge vrouw die leefde voor haar werk veranderde ik in een oud ziek vrouwtje dat nauwelijks meer een blokje om kon. Ik stopte met tellen hoe vaak ik naar het ziekenhuis moest; ik was vaker daar dan thuis. Een zware en donkere periode, waarin ik in een behoorlijk isolement heb gezeten. Voor iets als een barbecue of etentje werd ik een tijdlang niet meer gevraagd. Want eten deed ik toch niet? Dat raakte me. Ik heb momenten gehad dat ik dacht: als ik morgen niet meer wakker word, dan zou ik dat stiekem niet erg vinden.”

Positief blijven

“Het omslagpunt kwam in 2015, toen de rek uit mijn maag leek te verdwijnen. De zoveelste tegenslag en de druppel die de emmer deed overlopen. Mijn moeder probeerde positief te blijven. ‘Kim, ook voor jou gaat de zon vroeg of laat weer schijnen’, zei ze. Waarop ik terug snauwde: ‘ja, of ik ben straks de pijp uit’. Ik was gebroken en zó boos op alles en iedereen. Na drie dagen thuis zitten huilen, kwam ik uit mijn hol gekropen en ben langs mijn moeder gegaan. Ik zag dat ook zij helemaal stuk was. Dat raakte me diep en er ging een knop bij me om. Misschien had mijn moeder gelijk. Moest ik positief blijven. Erop vertrouwen dat je krijgt wat je aankan. En dat ik mijn koppie erbij moest houden. Want daar had ik nog wél invloed op.”

Slechter zien

“Aan die positieve instelling heb ik veel gehad. Zeker toen ik ook nog eens oogproblemen kreeg: retinopathie. Door de diabetes heb ik afwijkende en lekkende voetvaatjes in mijn ogen gekregen, met als resultaat een beschadigd netvlies. Hiervoor ben ik inmiddels zo’n zestig keer gelaserd en heb ik vijf operaties gehad. Wat niet wegneemt dat ik blijvend slechtziend ben geraakt. Tegenwoordig zie ik met links nog maar 3 procent, rechts zo’n 25 procent op een goede dag. Heftig, maar het is wat het is. Iedere dag dat ik wakker word, mijn ogen opendoe en nog het ochtendlicht kan aanschouwen, denk ik: yes, ik kan nog steeds zien! Het is weliswaar niet veel, maar toch. Iets is beter dan niets.”

Humor helpt

“Dat neemt niet weg dat de complicaties van mijn diabetes een grote impact op mijn leven hebben. Zo ben ik afgekeurd en werk ik niet meer bij de politie. Dat was echt even slikken. Ook ben ik mijn rijbewijs kwijtgeraakt. Dat vond ik heel erg. Ik hield onwijs van autorijden en was vroeger altijd de hort op. Dat ik nu afhankelijk ben van anderen, is lastig. Maar het is wat het is. Laatst was ik met mijn vrienden bij Center Parcs en kon je daar met een golfkarretje rondrijden op eigen terrein. Ik zag mijn kans schoon en kroop achter het stuur. We hebben gegierd van het lachen. En van de zomer heb ik op vakantie staan boogschieten. Dat ging voor geen meter – ik kon nauwelijks het bord zien – maar we hadden de grootste lol. Om jezelf lachen, helpt enorm.”

Denken in mogelijkheden

“Inmiddels is mijn glas halfvol, maar dat heb ik mezelf echt moeten leren. Net als leren denken in mogelijkheden. Zo heb ik een aantal jaar geleden een eigen paard gekocht, Davy. Paardrijden vond ik als klein meisje al helemaal te gek, dus waarom zou ik het niet proberen? En onlangs ben ik weer begonnen met het zetten van acrylnagels. Iets wat ik vóór de complicaties altijd graag deed. In het begin ging dat gepaard met veel vloeken en tieren. Maar met vallen en opstaan – en vooral een grote loeplamp waardoor ik beter kan zien – gaat het nu best aardig. Niet perfect, maar dat is oké. Dat heb ik inmiddels wel geleerd. Al met al gaat het dus echt wel oké met me. Kan ik genieten van de kleine dingen. Zoals spelen met de kinderen van mijn nichtjes. Wandelen met mijn hondje Shiva. En met mijn man – mijn grote steun en toeverlaat – erop uitgaan met onze camper. De Kimberly die leefde zonder gezondheidsproblemen bestaat weliswaar niet meer. Maar dat betekent niet dat de Kimberly van nu niet meer de moeite waard is.”

Meer lezen over complicaties en diabetes type 1? Het Diabetes Fonds staat je graag bij en legt uit waar je rekening mee kunt houden. Lees hier verder.